Beluister Luna Blou hier: Luna Blou

De reis van een lied

Ik zit op het strand van Casa Bou onder een rieten dakje met uitzicht op de lichtblauwe zee. De regen klettert in het zand, vanachter de heuvels rommelt de donder. De branding ruist. De cirkel is weer rond. Na drie jaar heb ik mijn lied Luna Blou terug naar huis gebracht.

Dinsdagochtend word ik opgehaald door mijn goede vriend en topbassist Pierre Dunker. Op de veranda van zijn huis zit Raymond ‘Ompitio’ Justiana al te wachten. Ompi is een enorme kerel en de beruchtste Tambu trommelaar van het eiland. Tambu is oeroude trommel- en vertelmuziek, diep geworteld in de oorspronkelijke West-Afrikaanse cultuur. We repeteren het lied Luna Blou op de veranda. De muziek klinkt over de heuvels. Bouwvakkers stoppen met metselen en komen luisteren. De zon brandt hoog aan de hemel, tranen van geluk rollen over mijn wangen.
Een lied komt thuis.

Na een turbulent eerder project als muzikaal leider bij het Volksoperahuis op Curacao,schreef ik vlak voor vertrek het lied Luna Blou. Gebaseerd op de 6/8 ritmes die ik hoorde en het verhaal van de trommel van Ompitio. Het theater waar we speelden heet Luna Blou en er staat ook af en toe een lichtblauwe maan aan de hemel. De mensen worden dan een beetje maanziek en gaan gekke dingen doen… De slaven gebruikten lege rumvaten van de W.I.C (West- Indische Compagnie) als trommels. De vaten werden bespannen met een geitenvel. Door het spelen van de oude ritmes en liederen behielden ze hun trots en identiteit, ondanks het juk van de Nederlandse plantagehouders. Het lied gaat ook over de liefde tussen twee slaven. Het was voor slaven verboden om een geliefde te hebben, net als dat het verboden was om Tambu muziek te maken.
Dat gebeurde allemaal in het geheim.

Bij terugkomst in Nederland speel ik het lied voor het eerst op Radio Noord-Holland, waar ik toen een maandelijks lied voor schreef. Later dat jaar komen Ompi en Pierre naar Nederland waar we de voorstelling Morto y Laman ( De dood en de zee) van het Volksoperahuis hernemen op het Oerol festival. Op de dag van hun vertrek duiken we ’s ochtends de studio in om Luna Blou op te nemen. Het lied verschijnt op mijn 2e cd ‘Efterklang’.

Na drie ben ik terug op het eiland. Onder de oude verlichte tamarindebomen van Teatro Luna Blou in Willemstad staan we op het podium. Er zit een enthousiast gemengd Curacaos publiek. Er zijn schrijvers, oude stijlvolle Curacaose actrices en makamba’s (blanke Curacaoënaars) De maan staat hoog, de geest is sterk. Ik tel af en Luna Blou begint. Ompi’s Tambu-trommel klinkt door de nacht en brengt het hele publiek in een oeroude ritmische vervoering.
Ritme is de waarheid
Ritme is de hartslag van de wereldbevolking
Als de hartslag sterk is overleef je alles
Luna Blou is thuisgekomen… de cirkel is weer rond.

Laurens Joensen
26 november Casa Bou, Curacao